MIJN PASSIE, MIJN KUNST
Elke maand stelt De Glimlach een kunstenaar uit Oldenzaal aan u voor. Eddy Loohuis gaat met hem of haar in gesprek. Waarom die passie voor kunst? In de vijfde aflevering van deze rubriek is de kunstenares Machteld Kuiper aan het woord!
‘Een glimlach ontlokken’
‘Op zevenjarige leeftijd begon mijn creatieve proces met het maken van een eendje voor mijn buurjongetje. De buurvrouw prees me de hemel in, zo mooi vond ze het’, weet Machteld Kuiper zich te herinneren. ‘Op de AKI wist ik niet precies wat ik moest kiezen, schilderen of fotograferen. Gaandeweg ging ik met klei werken.
Het werken met keramiek luistert heel nauw; glazuur leeft. Het is een half jaar boetseren en een half jaar glazuren. Als ik ermee bezig ben moet iedereen weg. Op een gegeven moment heb ik geen besef van tijd meer. Maar ik moet wel de wekker zetten om op tijd mijn dochter van school te halen’, relativeert Machteld lachend.
Essentie
Het werk van Machteld kenmerkt zich door beelden die de essentie van een onderwerp weergeven. ‘Bepaalde vormen komen steeds terug. Het groeit onder mijn handen. In eerste instantie maakte ik fantasiedieren, zoals vogels. Dat vond ik het leukst om te doen. Daarna is ‘de vrouw’ een belangrijk thema in mijn werk geworden. Je kunt mijn beelden mooi of lelijk vinden. Ik vind het prettig als het overkomt, dat men er vrolijk van wordt en erdoor geraakt wordt. Mijn beelden zijn niet echt shockerend, ik probeer een glimlach te ontlokken.’
Universele geest
Volgens Machteld is er sprake van een universele geest. Haar eigen ruimtelijke beeldvormen herkent zij bijvoorbeeld bij de bekende Spaanse kunstenaar Miro. ‘De schetsen voor het grondidee zijn dezelfde’, toont zij in een boek over hem. Poëzie beïnvloedt mede haar werk. Ze leest een gedicht voor van Lucebert. ‘Dat vind ik nou zo mooi, hoe hij in taal de eenvoud van een vorm weergeeft. Daarnaast ‘vertalen’ de vormen van tropische vissen zich ook mooi in glazuur.’
Grote stap
‘Nou Machteld, het wordt tijd dat je zakelijk wordt’, sprak ze zichzelf onlangs streng toe. Zij combineert haar kunst met een baan in de thuiszorghulp. ‘Die combinatie vind ik op zich wel goed. Bij de thuiszorg beteken ik iets voor mensen. Een kunstenaar is egoïstisch, een eenling, beschouwt de maatschappij op afstand.’
Toch wil Machteld graag ‘ de grote stap’ zetten naar een fulltime kunstenaarschap. Daarom maakt ze beelden met een gebruiksfunctie zoals urnen, schalen, vazen en lampen. De urnen zijn prachtig van vorm, verstilde gezichten met een serene glimlach, uitdrukking gevend aan de ondeelbaarheid van leven en dood. Ze wil graag meer beelden met opdrachtfunctie, zoals de zeven vrouwenbeelden aan de Beatrixstraat.
Verrijking
‘Deze tijd kenmerkt zich door een verarming van de geest, stelt Machteld. ‘Kunst is een verrijking van je leven, daar moeten mensen zich meer van bewust worden. Galeriehouders moeten dat ook doen. Mensen de goede smaak bijbrengen.
Ik wil graag groter werk maken en rust vinden om zoveel mogelijk te creëren; mijn grenzen verleggen en zien dat het ook lukt.’